paalam, mahal kong dyip.

sabi ko sa tatay ko, tinatamad na ako mag-commute.
e madali pala siya kausap. sabi niya, mag-drive na ako.
tapos wag daw ako mag-alala, by july, insured na ako.
pero parang mamimiss ko rin yung pag-sakay sa dyip
at makinig sa mga bagong tugtugin ngayon(parang kanta).
siguro ayaw na niya mag-drive sa katipunan. grabe din kasi
ang pagkabangga sa kanya. hanggang sa casa, nagagalit
pa rin siya. kaya magdrive na raw ako.

nagtaka nga ako e, kanina lang kami nag-uasp, pagkatapos
niya ipaayos yung kotse. baka pag pasukan na, may dala na akong
kotse.

talagang mamimiss ko rin yung pagkokommute.

kasi:

1. mula college hanggang sa may sakayan(sa may LRT), linalakad ko lang. o yun yung "me time" ko kung saan nakakapag-munimuni ako.
2. hindi ko na makikita ang mga wonderful passengers of the jeepney.
   
3. hindi na ako magkakaroon ng "adventures" na si carlo at mga magulang ko lang ang nakakaalam.
4. mahal ang gas
5. hindi na ako makakasali sa mga strike sa pag-baba ng pamasahe kasi hindi na nga ako mag-kokommute. useless kumbaga.
6. hindi pa ako nakakasabit sa jeep mula katipunan hanggang sa amin. (susubukan ko rin yan one of these days.)
7. hindi na ako makakapunta sa lugar na hindi ko pa napupuntahan kasi maling jeep ang nasakayan ko. (nakaabot nga ako sa taytay e.)

pero astig siguro mag-drive. pwede na ako mag drive-thru sa mcdo ng nagiisa lang ako.